Usunięcie przepukliny pachwinowej. Co po kolei robić?

Poniżej opisane czynności dotyczą leczenia każdej operacji przepukliny pachwinowej. Większa część tekstu jest o tym, jak leczenie jest zorganizowane przeze mnie. W innych szpitalach, lecznicach, klinikach postępowanie może być w szczegółach nieco odmienne. Poszczególne elementy są jednak zawsze takie same. Po zapoznaniu się z tymi informacjami osoby, które planują operacje w innych miejscach – będą wiedziały: co ich czeka, o co zapytać, czego się spodziewać.

Decyzja o operacji

Obecność przepukliny pachwinowej stanowi wskazanie do leczenia operacyjnego. Nie operujemy jedynie wtedy, gdy jest zły stan zdrowia pacjenta. Rezygnujemy, gdy pacjent ma chorobę nowotworową, osłabione serce lub przebyty wylew krwi do mózgu. Nie operujemy, gdy stan chorego powoduje duże ryzyko operacyjne. Jeżeli takiego ryzyka nie ma lub jest niewielkie – należy wykonać operację przepukliny pachwinowej.

Dlaczego takie zalecenie? Jeżeli doszło do powstania przepukliny – to ona już nigdy nie zniknie. Może początkowo się cofać na jakiś czas do jamy brzusznej, ale potem znowu powróci. Przepuklina będzie się stopniowo, powoli powiększała. Kolejny etap tej choroby to niemożność odprowadzenia (przesunięcia) przepukliny do brzucha (przepuklina nieodprowadzalna). Niekiedy może dojść do pogorszenia przebiegu choroby. Wynika to z ucisku na zawartość worka przepuklinowego. Powstaje wówczas uwięźnięcie lub zadzierzgnięcie przepukliny, co wymaga  pilnej operacji.

Czy przepuklina musi dojrzeć do operacji?

Obecność przepukliny pachwinowej stanowi wskazanie do leczenia operacyjnego. Czasami spotyka się rady (nawet lekarzy), żeby poczekać z operacją i odłożyć ją na późniejszy czas. To są złe rady, szkodliwe.

Przepuklina to nie jest owoc, który musi dojrzeć! Jeżeli można – przepuklinę operuje się na możliwie szybko po jej wystąpieniu.

Kiedy się operować?

Kolejne, często spotykane pytanie to kiedy? Jak szybko poddać się operacji przepukliny pachwinowej? Czasami jest oczekiwanie pacjenta, że powiem: “nic pilnego!”.

Moja rada: operację przepukliny pachwinowej należy wykonać w ciągu najbliższych kilku miesięcy, nie odkładając leczenia na kolejne lata. Nie ma zwykle konieczności operacji w najbliższych dniach czy tygodniach. Należy wybrać możliwie najlepszy moment; gdy jest dobry stan zdrowia (brak chorób, brak przeziębienia, brak kataru, brak kaszlu) i wtedy poddać się operacji. Zwykle wymagane są ustalenia w pracy, z rodziną oraz uwzględnienie świąt bądź uroczystości rodzinnych.

Przestrzegam przed przesuwaniem terminu zabiegu operacyjnego na bliżej niesprecyzowaną przyszłość. Przepuklina nie zniknie, będzie się stopniowo powiększała oraz może dojść do powstania ciężkich powikłań, które wymagają pilnego leczenia operacyjnego.

Dlaczego nie czekać na pilny zabieg operacyjny? Operowanie w trybie pilnym, po kilkugodzinnym przygotowaniu chorego wiąże się z dziesięciokrotnie większą liczbą powikłań pooperacyjnych. Niestety tak jest, że corocznie umierają osoby z powodu uwięźniętej, zbyt późno leczonej przepukliny pachwinowej. Operowanej za późno przy rozstroju całego organizmu.

Wybór miejsca leczenia

Wybór miejsca leczenia ma znaczenie, gdyż od tego uzależnione jest postępowanie przedoperacyjne. Organizacja leczenia jest różna nawet w publicznych szpitalach. W szpitalu, gdzie leczenie jest na koszt NFZ należy się spodziewać, że po pierwsze pacjent jest zapisany na kolejkę, czyli czeka na swój termin (zwykle bez badania, na podstawie skierowania). W przypadku leczenia prywatnego okres oczekiwania jest zwykle o wiele krótszy.

Z wyborem miejsca leczenia łączy się też sposób przygotowania pacjenta do zabiegu, zestaw niezbędnych badań, miejsce i czas konsultacji przedoperacyjnych, itd. Nie ma jednej reguły, która by obowiązywała dla wszystkich szpitali i dlatego też sposób postępowania zostaje w szczegółach ustalony dopiero po wybraniu miejsca operacji i poznaniu obowiązujących tam zwyczajów.

Dobra rada: najpierw ustal miejsce leczenia, dowiedz się jakie tam panują zwyczaje a potem zgodnie z nimi postępuj.

Od kogo najpierw uzyskać informacje? Oczywiście warto sprawdzić stronę internetową danego szpitala i oddziału. Może jest opisany przebieg przyjęcia do szpitala. Zwykle jednak nie ma nic takiego. Mamy szczęście, gdy są aktualne numery telefonów.

Moja rada? Osoba, która jest najczęściej dostępna pod telefonem i wie bardzo dużo o organizacji pracy oddziału to sekretarka. Gdy się dodzwonisz – poda informacje: gdzie, do kogo, z jakim  skierowaniem i gdzie się zarejestrować. Lekarze są zwykle nieuchwytni.

Osoby, które zgłaszają się do mnie na leczenie są od razu dokładnie badane przy pierwszym spotkaniu (kwalifikacja – patrz niżej). Okres oczekiwania na zabieg jest krótki i termin zbiegu zależy od decyzji chorego. Leczenie prowadzę w szpitalu Eskulap w Osielsku pod Bydgoszczą. Jest to prywatny, luksusowy szpital z świetnym wyposażeniem. Operowałem w wielu szpitalach w Bydgoszczy, Poznaniu, Warszawie i w – pojedynczych przypadkach – w innych miastach. Sposób organizacji leczenia, komfort pobytu dla pacjenta jest najwyższy w szpitalu Eskulap.

Kwalifikacja do zabiegu

Kwalifikacja do zabiegu operacyjnego przepukliny pachwinowej przebiega w trakcie wizyty u chirurga. Podstawowe pytania to: 1. czy pacjent ma rzeczywiście przepuklinę pachwinową, 2. czy po drugiej stronie, w drugiej pachwinie nie ma też przepukliny oraz 3. jaki jest ogólny stan zdrowia chorego; od tego zależy, czy bezpiecznie można wykonać operację.

Pierwsza kwestia jest zwykle rozstrzygana przez obustronne badanie palcem kanałów pachwinowych. Nie da się tego wykonać jedynie oglądając pachwiny chorego (a wielu lekarzy tak robi), trzeba pacjenta zbadać na leżąco i/lub stojąco.

Dla oceny ogólnego stanu zdrowia lekarz musi porozmawiać z pacjentem i go zbadać. Poszukuje się objawów chorobowych, zbiera informacje o aktualnych i przebytych chorobach (w tym Covid), przyjmowanych lekach, uczuleniach, szczepienia, itp. W trakcie  tej rozmowy lekarz powinien poznać dokładnie przeszłość zdrowotną pacjenta i jego stan obecny. Na tej podstawie jest  postawione rozpoznanie choroby i ocenione ryzyko operacyjne. Gdy są wątpliwości – wymagane są badania dodatkowe. Wyjątkowo rzadko dla potwierdzenia rozpoznania przepukliny pachwinowej wykonuje się USG czy TK.

Najlepiej, gdy kwalifikację do leczenia prowadzi chirurg, który będzie operował danego pacjenta. Ja to oczywiście robię w każdym przypadku. Gdy leczenie jest w ramach NFZ bywa, że pacjenta kwalifikuje lekarz pracujący na oddziale chirurgicznym, na którym będzie prowadzone leczenie. Najgorsza jest sytuacja, gdy kwalifikuje lekarz zupełnie nie związany z ośrodkiem, w którym będzie prowadzone leczenie.

W trakcie konsultacji, po zbadaniu chorego, powinien być ustalony plan leczenia (przygotowanie do zabiegu, niezbędne badania i konsultacje). Pacjent powinien być poinformowany o metodach, jakie mogą być zastosowane przy operacji jego przepukliny. Powinna być możliwość omówienia zalet,  niedogodności, ryzyku każdej z metod. Najlepiej jest, gdy wspólnie chirurg i pacjent wybiorą optymalną metodę chirurgiczną zaopatrzenia przepukliny (np. z siatką lub bez siatki).

Pisemne informacje

Pacjent po kwalifikacji powinien dostać na piśmie podsumowanie wyników swojego badania z postawionym rozpoznaniem i oceną stanu zdrowia. Powinno być opisana ustalona metoda postępowania operacyjnego. Ważna część to opis ryzyka operacyjnego (zagrożenia powikłaniami) oraz dokument świadomej zgody na zabieg operacyjny. Zgodnie z przepisami świadomą zgodę pacjent nie może dostawać do czytania i podpisu tuż przed zabiegiem operacyjnym. Taki dokument musi być dany pacjentowi odpowiednio wcześnie tak, aby w warunkach domowych, na spokojnie mógł się z tym zapoznać. Zgoda podsuwana do podpisania tuż przed zabiegiem operacyjnym, wręcz w momencie transportu na salę operacyjną, gdy pacjent jest zdenerwowany czekającym go leczeniem w świetle prawa jest nieważna. Niestety, w niewielu ośrodkach jest to przestrzegane.

Badania do zabiegu

Przed zabiegiem należy wykonać badania pomocne dla określenia stanu zdrowia. Zwykle badamy krew, płuca, serce.

Typowe badania to:

• morfologia,
• aPTT,
• INR,
• płytki krwi,
• grupa krwi,
• HBS,
• HCV,
• jonogram (potas, sód),
• cukier,
• mocznik (BUN),
• TSH,
• EKG serca
• RTG płuc.

Czy można użyć badań, które są z przed kilku miesięcy? Każdy wynik laboratoryjny jest ważny przez określony czas. Badania krwi jest ważne przez 1 miesiąc, RTG płuc – 6 miesięcy, EKG – 3 miesiące (pod warunkiem, że wyniki były prawidłowe; gdy były odchylenia – wyniki zawsze trzeba powtórzyć). Osoby chorujące na cukrzycę muszę mieć określone stężenie cukru, przy chorobach tarczycy –TSH, FT3, FT4. Operacja musi być przede wszystkim bezpieczna – badania służą wykryciu potencjalnych niebezpieczeństw.

Zakres niezbędnych badań może się różnić w zależności od miejsca prowadzonego leczenia i zwyczajów tam panujących. RTG płuc może nie być wymagane u młodych osób. Podobnie, zakres badań może być uzależniony do planowanego sposobu znieczulenia (ogólne, miejscowe, do kręgosłupa). Dlatego badania wykonuje się po wybraniu miejsca leczenia i kwalifikacji do zabiegu.

Gdy pacjent w rozmowie podaje podejrzane objawy – trzeba wykonać badania specjalistyczne. Pacjent z wysokim ciśnieniem tętniczym, czy zaburzeniami rytmu serca może mieć wskazanie do przedoperacyjnego Holtera (mankiet na ramię i pomiar 24-godzinny). Osoba łatwo, która się szybko męczy – może wymagać ECHO serca. W innych sytuacja konieczne są konsultacje i pisemne opinie lekarzy specjalistów (np. pulmonologa, psychiatra, kardiolog, itd.).

W osoby młodej, zdrowej i bez obciążeń – wykonywany jest rutynowy zestaw badań. Zajmuje to kilka godzin. Przy jakichkolwiek schorzeniach – badania przedoperacyjne muszą być poszerzone i dać odpowiedź na ile bezpieczne będzie planowane leczenie.

Gdzie będą wykonane badania do zabiegu? Ponownie, w zależności od miejsca leczenia może to wykonać pacjent we własnym zakresie (zwykle odpłatnie) lub przy leczeniu na koszt NFZ w szpitalu/poradni bezpłatnie. Badania odpłatne są z reguły wykonywane od razu a bezpłatne (szczególnie konsultacje) – wymagają czekania i cierpliwości.

Konsultacja anestezjologiczna

Operacje przepukliny pachwinowej bywają wykonywane w znieczuleniu miejscowym. Wtedy na sali operacyjnej nie ma anestezjologa, a nawet pielęgniarki anestezjologicznej. Lek znieczulający miejscowo podaje sam chirurg i on jest zobowiązany do bacznej kontroli stanu pacjenta. Lepsza jest sytuacja, gdy stan pacjenta kontroluje pielęgniarka anestezjologiczna; ocenia podczas operacji krążenie, oddychanie, reakcje bólowe. Najczęściej znieczulenie do operacji jest dokonywane przez anestezjologa, któremu pomaga pielęgniarka anestezjologiczna. Taka sytuacja jest dla operowanego najbezpieczniejsza.

Udział anestezjologa w operacji wymaga przedoperacyjnej konsultacji – czyli spotkania z anestezjologiem, który ocenia stan zdrowia pacjenta i ryzyka, jakie mogą wystąpić w czasie zabiegu. Zgodnie z polskimi przepisami konsultacja anestezjologiczna powinna się odbyć co najmniej 24 godziny przed operacją. Może być to 1 tydzień, 2 tygodnie przed zabiegiem, ale nie później niż dobę przed operacją. W trakcie konsultacji anestezjolog powinien mieć dostęp do wszystkich wyników laboratoryjnych, EKG, RTG płuc, badań dodatkowych, pisemnych konsultacji specjalistów – jakie miał pacjent wykonać przed zabiegiem. Anestezjolog na podstawie konsultacji przygotowuje odpowiednią dokumentację, która jest włączona do historii choroby.

Leki przed szpitalem

Jeżeli pacjent na stałe przyjmuje leki, należy przed operacja ustalić, czy to leczenie ma być kontynuowane, zaprzestane czy też lek zamienione na inny. Szczególnie ważne są leki zmniejszających krzepnięcie krwi (np.: aspiryna, polopiryna, acard, polocard, syncumar, warfaryna, sintrom lub podobne). Aspiryna/polopiryna i podobne leki (zawierające kwas acetylosalicylowy) nie wolno przyjmować na 7 dni przed operacją (lekarz musi ocenić, czy zastępczo podawany będzie inny lek – to musi zostać dokładnie ustalone).
Na co najmniej 1 miesiąc przed operacją należy zaprzestać przyjmowania jakichkolwiek specjalnych ziół, używek czy innych środków przyjmowanych w celu odchudzenia, poprawienia urody czy też wspomagających leczenie chorób. Można jedynie przyjmować leki zapisane przez lekarza, których działanie jest znane. Kontynuowanie tych leków do momentu operacji i po niej musi być uzgodnione z lekarzem, który je zapisał oraz z chirurgiem, który będzie operował.

Tutaj jest opisane dokładnie kiedy i jakie leki powinny być “odstawione” patrz zalecenia

Szczepienia przed operacją

Szczepienia p-WZW typ B nie są obowiązkowe; wskazania do różnych szczepień są opisane tutaj; nie ma finansowania NFZ (szczepionkę trzeba kupić samemu);
• są trzy dawki, podaje się w schemacie 0 — 1 miesiąc — 6 miesięcy;
• gdy się chce odbyć operacje po szczepieniach – można operować 2 tygodnie po drugiej dawce;
• poziom ochronny przeciwciał jest gdy osiąga się 10 j.m./l (trzeba oznaczyć poziom przeciwciał w krwi, aby to sprawdzić);
• nie jest konieczne szczepienie osób uprzednio zaszczepionych w schemacie podstawowym, pomimo stężenia przeciwciał anty HBs poniżej poziomu ochronnego 10 j.m./l.;
• gdy jest cukrzyca i stężenie przeciwciał anty HBs < 10 j.m./l. wówczas podaje się dawkę przypominają szczepionki

W przypadku nosicielstwa wirusa zapalenia wątroby (typu B lub C) albo wirusa HIV, należy poinformować o tym lekarza ustalającego termin przyjęcia, celem rezerwacji jednoosobowej sali izolacyjnej ze specjalnym reżimem sanitarnym.

Covid

Należy przyjąć wszystkie dostępne dawki szczepionki na Covid-19. Przed przyjęciem do szpitala należy wykonać test na Covid. Metody i obowiązki związane z testowaniem ulegają stopniowym zmianom. Najlepiej sprawdzić to na poświęconych temu stronach. Minimum postępowania to wykonanie testu na Covid kupionego w aptece do samodzielnego wykonania. Dodatni wynik testu na Covid wyklucza wykonanie operacji planowej. Podobnie, gdy w dnu zabiegu wystąpi gorączka, kaszel, katar, uczucie rozbicia typowe dla infekcji grypowej.

Zabezpieczenie przed zakrzepami żylnymi

Zakrzepy w żyłach podczas operacji to niewielkie ryzyko dla młodych, zdrowych. Inaczej jest dla osób starszych z chorobami i żylakami kończyn dolnych. Jest to poważne zagrożenie ciężkimi powikłaniami. W zależności od rodzaju operacji i zagrożeń występujących u pacjenta, w zapobieganiu zakrzepom żylnym stosuje się wiele metod; zwykle u pacjenta są one łączone.

1. Leki przeciwzakrzepowe: zmniejszające krzepnięcie krwi, takie jak heparyna podawana podskórnie ( np.: Neoparine, Clexane, Fraxiparine). Leki te działają rozrzedzająco na krew; dłużej zachowuje stan płynny, zmniejszona tendencja do wykrzepiania.
2. Kompresja uciskowa: specjalne pończochy lub rajstopy uciskające nogi; nie dopuszcza to do poszerzenia żył w czasie operacji a tym samym utrzymuje szybki przepływ krwi. Przy dużym ryzyku zakrzepów stosuje się opaski do sekwencyjnego ucisku na nogi – inaczej masaż nóg w czasie operacji. Są jeszcze skuteczniejsze w utrzymywaniu sprawnego przepływu krwi.
3. Pacjenci są zachęcani do poruszania się i chodzenia tak szybko, jak to możliwe po operacji. Skurcze mięśni nóg uciskają na żyły a tom poprawia przepływ krwi. Wstanie z łóżka szybko po operacji zalecanie jest najpóźniej rano po operacji (zachęcam do tego, zależy od metody znieczulenia).

Dlaczego takie postępowanie? Obawiamy się zakrzepów żylnych. Skrzep krwi (twarda grudka) tworzący się w żyle uszkadza ścianę żyły i powoduje stan zapalny (ciężkie następstwa). Co gorzej fragment skrzepu może się oderwać i popłynąć z prądem krwi i przedostać się do płuc, co może prowadzić do zatoru płucnego (zatkania naczynia krwionośnego w płucach). W zależności od tego, jak duże naczynie zostanie zatkane (zamknięte) prowadzi to do zawału płuca (obumarcia fragmentu płuca) lub nawet nagłej śmierci chorego.

Inne powikłania związane z zakrzepem żylnym w obrębie kończyny dolnej obejmują m.in. rozległe obrzęki, ból i zaczerwienienie skóry oraz uszkodzenie ściany żyły. Dlatego też ważne jest, aby zapobiegać powstawaniu zakrzepów poprzez stosowanie odpowiedniej profilaktyki – podczas i po operacji; wtedy ryzyko zakrzepów jest największe.

Co wziąć do szpitala?

Pacjent powinien mieć: dowód osobisty, dokumentacja z pobytów szpitalnych, wypisy, aktualne wyniki, ostatnie konsultacje lekarskie; przedmioty do higieny osobistej, piżama, obuwie domowe. Pobyt na oddziale może uprzyjemnić książka, czasopismo, czytnik. Niestety, nawet w najbardziej szacownych instytucjach zdarzają się kradzieże, a więc do szpitala bez biżuterii, większym sum pieniędzy, przedmiotów luksusowych.

Przyjęcie do szpitala

Potrzebne zwykle jest skierowanie, dowód osobisty, legitymacja rencisty, zebrane wyniki badań, opinie konsultantów. Gdy leczenie jest w ramach NFZ – w systemie komputerowym sprawdzane jest, czy pracodawca opłacał składki na ZUS. Gdy brak odpowiedniego wpisu – pacjent musi podpisać odpowiednie oświadczenie, że składki zostały odprowadzone. Przy braku składek ZUS (KRUS) – pacjent może być zmuszony płacić za leczenie.
Skierowanie do szpitala powinno zawierać: dane osobowe chorego, w tym nr PESEL oraz pieczątkę podmiotu leczniczego, pieczątkę lekarza, który wystawił skierowanie i rozpoznanie choroby w języku polskim.
W szpitalu Eskulap przy przyjęciu zbierane są dane epidemiologiczne oraz są ponowne konsultacje anestezjologa oraz chirurga (czyli jeszcze jedna rozmowa ze mną). Po przejściu na oddział, przed zabiegiem, pacjent kąpie się używając płynu antyseptycznego.

Przebieg zabiegu

Tak zwykle przebiega operacja przepukliny pachwinowej:

1. Pacjent jest znieczulany ogólnie, do kręgosłupa lub miejscowo.
2. Chirurg wykonuje nacięcie skóry w okolicy pachwiny.
3. Worek przepuklinowy jest odsłaniany, wydzielany z otoczenia (wypreparowany) i zwykle przesuwany (odprowadzany) do jamy brzusznej. Niekiedy, gdy worek jest duży – jest on podwiązywany u podstawy i nadmiar worka jest wycinany. To co pozostało z worka przepuklinowego jest wsuwane do jamy brzusznej. Ten etap jest jednakowy, niezależnie od metody operacyjnej.
4. Kolejny etap przebiega bardzo różnie – w zależności od wybieranego sposobu operacyjnego. Samo odprowadzenie worka przepuklinowego nie jest wystarczającym postępowaniem u osoby dorosłej. Wymagane jest jeszcze wzmocnienie tej warstwy tkanek, przez którą przepuklina się przedostała. Pominięcie tego etapu doprowadzi do nawrotu przepukliny. Metod wzmacniających tkanki jest kilkadziesiąt. Stosowane jest specjalne zszywanie, przesuwanie okolicznych tkanek lub wzmacnianie okolicy pachwiny poprzez założenie siatki chirurgicznej.
5. W końcowym etapie zszywane są powierzchowne warstwy i skóra w miejscu nacięcia.
6. Odmiennie przebiega operacja laparoskopowa. Nie ma nacięcia skóry w pachwinie ale są małe cięcia: w pępku oraz 2 osobne na wysokości i po bokach pępka. Dojście do przepukliny jest od wnętrza jamy brzusznej. Po przesunięciu wydzielonego worka przepuklinowego do brzucha – ścianę pachwiny wzmacnia się siatką. Jest ona przykryta wyściółką jamy brzusznej (otrzewna ścienna), co izoluje siatkę od jelit i zapobiega zrostom.

Operacja przepukliny pachwinowej zazwyczaj trwa około 30-60 minut. Zabieg musi być wykonany starannie, bez nadmiernego uszkodzenia tkanek i ze zwróceniem szczególnej uwagi na nerwu, które przebiegają w pachwinie. Uszkodzenie nerwu, jego zmiażdżenie, przyszycie, kontakt nerwu ze szwami lub siatką powoduje silne, długotrwałe bóle. Źle przeprowadzony zabieg grozi nawrotem przepukliny lub stałymi bólami w pachwinie, udzie. Bóle mogą być tak silne, że uniemożliwiają normalne funkcjonowanie.

Wczesny okres pooperacyjny

Przebieg pooperacyjny po zaopatrzeniu przepukliny zależy od sposobu znieczulenia.

1. Znieczulenie ogólne – pacjent zostaje wybudzony na sali operacyjnej, co oznacza że odzyskuje przytomność i samodzielnie oddycha.
2. Przy znieczuleniu do kręgosłupa znieczulenie to utrzymuje się jeszcze przez kilka godzin a następnie stopniowo czucie zaczyna powracać od stóp. Pacjent w tym czasie musi leżeć na płasko w łóżku z obawy przed bólami głowy– tak zwanym zespołem po punkcyjnym. We wczesnym okresie pooperacyjnym mogą być trudności z oddawaniem moczu.
3. Przy znieczuleniu miejscowym nie ma przeszkód żeby pacjent samodzielnie wstał ze stołu operacyjnego. Nie jest to przeważnie wykonywane przed z powodu obawy o uszkodzenie tkanek.
4. Gdy przebieg operacji jest prawidłowe nie ma żadnych ograniczeń, co do sposobu odżywiania się. Można dowolnie pić i jeść pokarmy. Podobnie nie ma ograniczeń co do poruszania się. Warunkiem jest pełny wybudzenie się i pełna kontrola w zakresie ruchu.
5. W dawnych czasach pacjent po operacji przepukliny musiał leżeć przez kilka dni w łóżku i bardzo ograniczać zakres ruchów. Obecnie niczego takiego się nie stosuje. Co więcej: unieruchomienie w łóżku sprzyja powstaniu zakrzepów żylnych a jest to poważne niebezpieczeństwo. Przy prawidłowo wykonanym zabiegu nie ma ryzyka że wczesne uruchomienie– wstanie z łóżka przyczyni się do nie powodzenia zabiegu.
6. W przypadku wszczepienia materiału syntetycznego krytyczny jest okres pierwszych 2 tygodni w tym czasie siatka utrzymuje swoją pozycję dzięki mocującym szwom. Po takim okresie tkanka łączna zaczyna przerastać siatkę, co ją unieruchamia. Nie ma niebezpieczeństwa, że siatka ulegnie rozerwaniu, natomiast jest niebezpieczeństwo przemieszczenia się, zwinięcia siatki, co grozi nawrotem przepukliny.

Wypis ze szpitala

W szpitalu Eskulap po zaopatrzeniu przepukliny pacjent zwykle zostaje na noc do przedpołudnia kolejnego dnia. Po tym czasie o własnych siłach opuszcza szpital. Operowany jest w stanie podróżować pociągiem lub samochodem; nie zaleca się prowadzenia auta przez najbliższy tydzień.

Pacjent przy wypisie otrzymuje dokumentacje, recepty, zwolnienie z pracy.

Szwy na ranie. Zwykle usuwane między 7 a 10 dniem od zabiegu. Gdy gojenie jest prawidłowe (brak wycieku z rany, obrzęku, zaczerwienienia) – szwy może usunąć pielęgniarka. Nie ma konieczności kontroli chirurgicznej. Przy podejrzeniu nieprawidłowego gojenia rany – wskazana jest oczywiście kontrola chirurga. Nie zbada on jednak kanału pachwinowego, gdyż byłoby to zbyt bolesne. Więcej informacji można uzyskać dzięki badaniu USG. Wykaże się obecność zbiornika surowiczego, krwiaka w ranie czy kanale pachwinowym. Po wszczepieniu siatki szczególnie niebezpieczne jest zakażenie rany. Gdy ropa jest wokół siatki – jedynym postępowaniem jest usunięcie wszczepu.

Zalecenia pooperacyjne

Dorosła osoba powinna towarzyszyć operowanemu przez pierwsze 24 godziny po operacji. Jeśli będziesz nadal odczuwać ból po powrocie do domu, kontynuuj przyjmowanie leków przeciwbólowych zgodnie z zaleceniami szpitala. Delikatne uciskanie rany dłonią lub małym poduszeczką może ułatwić kaszel, kichanie i przejście z pozycji siedzącej do stojącej. Upewnij się, że przestrzegasz instrukcji pielęgniarki dotyczących opieki nad raną, higieny i kąpieli.

Napięcie mięśni brzucha spowodowane zaparciami może powodować ból w okolicy rany. Możesz zmniejszyć ryzyko zaparć poprzez picie dużych ilości płynów i jedzenie dużych ilości warzyw, owoców i produktów bogatych w błonnik, takich jak brązowy ryż, chleb pełnoziarnisty i makaron. Również przyjmowanie łagodnych środków przeczyszczających dostępnych w aptece może pomóc.

Aktywności
Jeśli operacja została przeprowadzona pod narkozą ogólną (która powoduje, że podczas operacji jesteś w stanie uśpienia), Twoja koordynacja i zdolność do racjonalnego myślenia mogą być na chwilę osłabione. Unikaj picia alkoholu, obsługiwania maszyn lub podpisywania dokumentów prawnych przez co najmniej 48 godzin po każdej operacji z użyciem narkozy ogólnej.

Z czasem stopniowo możesz wracać do swoich normalnych aktywności, kiedy będziesz już w stanie wykonywać je bez odczuwania bólu.Dzięki stopniowemu powrotowi do normalnych aktywności, możesz szybciej wrócić do zdrowia i do swojej codziennej rutyny. Większość ludzi jest w stanie wykonywać lekkie aktywności, takie jak zakupy, już po 1-2 tygodniach.

Pamiętaj, że każdy przypadek jest inny i Twoje indywidualne tempo powrotu do zdrowia może się różnić od innych osób. Ważne jest, aby słuchać swojego ciała i nie próbować robić zbyt wiele za szybko, ponieważ może to spowodować ból lub spowolnić proces gojenia. Skonsultuj się z lekarzem lub pielęgniarką, jeśli masz jakiekolwiek wątpliwości co do tego, co możesz lub nie możesz robić po operacji.

Aktywność fizyczna po operacji

Tutaj załączono dokument opisujący przebieg rekonwalescencji pooperacyjnej po operacji przepukliny (kolejne dni i tygodnie – jaka aktywność fizyczna jest możliwa, higiena). Generalna zasada jest taka: jak nie boli – to można to wykonywać.

Ja proponuję operowanym uciskać okolicę operowaną i ocenić, czy występują wówczas jakieś objawy. Gdy odczucia są takie same jak po drugiej stronie (drugiej pachwinie) – np. ból, przeczulica, drętwienie – to znaczy, że gojenie jest prawidłowe i można zacząć obciążać pachwinę i nogę po stronie operowanej. Proces gojenia zakończy się jednak dopiero po kilku miesiącach.

Pooperacyjne badania kontrolne

Przy niepowikłanym przebiegu pooperacyjnym, gdy pacjent nie ma dolegliwości nie ma potrzeby wykonywania badań kontrolnych. Te wykonuje się gdy jest podejrzenie nieprawidłowego gojenia. We wczesnym okresie pooperacyjnym nie ma możliwości badania kanału pachwinowego. Jest to zbyt bolesne. Pomocne w tym czasie jest USG. Po kilku miesiącach chirurg może już badać ręką. Przy wprowadzeniu palca do kanału pachwinowego można ocenić miejscową bolesność, ułożenie siatki (szczególnie gdy jest nieprawidłowe), itd. USG lub TK może być przydatne.